Down To The Waterline

içimde sözcükler uçuşuyor ama sana ulaşmalarını engelleyecek bir gizli barajım var artık. dokuz onbeşe çekildiler kendiliğinden, hakemin düdüğüyle saldıracaklar üstüne.

"uyumak istiyorum" dedi kadın, "ama yastığım bu kez omzun olsun.".


saklı duyguları vardı kadının da adamın da. biraz sessiz kalsalar, saatin tıkırtılarını bir an olsun kendilerine yar etseler artık birbirlerinden bir şeyler sakladıklarını biliyorlardı. sonra cümleler yarım kalmaya başlıyor, ünlemler eksiliyor, gereken yüklemler gelmiyor ve gerçekler tamamlanamıyordu. nerede durmalarını gerektiğini ikisi de bilmiyordu, apaçık ortadaydı. birine olan aynı anda diğerine de olmuş, ırmağın öte yakasına geçmelerini engellemişti bir el bu kez. düşmek umurlarında bile değildi oysa. birbirlerine mi tutunuyorlardı her zaman oysa? kaçıncı vazgeçişleriydi bu? sayısını unuttukları ölümlerinden ve gereksiz dirilmelerinden arta kalan ne oluyordu?


"biraz daha kalamaz mısın?" diye sordu adam en sessiz haliyle, karşısındaki kadına. "biraz daha konuşmalıyız bence ve bu kez susmamız gerektiği yere kendimiz karar veririz, olmaz mı?"


o kadar saydamdı ki adam bunları söylerken, yalan olmadığını ikisi de biliyordu. o kadar saymışlardaki adımlarını artık birbirlerine ne kadar yürek atımı mesafesinde olduklarını biliyorlardı. birisi diğerinin yüreğine parmak izlerini bırakıyordu, diğeri de seçmece en güzel anılarını. ama mutlu değillerdi mavi hayallerde dahi olsalar. birbirlerinin hakkında bilinmeyen denklemleri öylesine kaplamıştı ki gözlerini, artık gerçek neydi göremiyorlardı.


"birer yabancı mıyız yani şimdi kendimize?" diye sordu kadın boş gözlerle adama. adamın vereceği cevabı kendi ağzından döktü istemeden... "biraz daha kalamaz mısın içimde?" sonra sustu. "birkaç ömür daha geçiremez miyiz?"


gözlerini kapatınca daha güzel ağladığını düşündü kadının. gözlerini kapatınca onu daha iyi gördüğünü hatırladı. gözlerini kapatınca kendini gördüğünü düşündü adam. 'son' muydu sahnede şimdi yazan yoksa sadece korkudan yine gözlerini mi kapatmıştı? her şey bitmek üzereyken kaçmayı düşündüğü gibi sallanması gerekmez miydi dünyasının biraz da olsa? yalnız kalmaktan hiç korkmamıştı oysa -o'nu yalnız bırakmayı göze almış olsa bile-.


"cesaret edemiyorum yanında ağlamaya artık." dedi kadın.


bittiğini anladığını bir şarkıyla pekiştirmek istedi. tüm hafızasını yokladı, yoktu buna uyan bir şarkı. ne bir melodi ne de tek kelime geldi aklına. uyandırıldığını farketti tatlı uykusundan. tam düşecekken en güzel rüyasında bile olsa, yarım bırakılmıştı en olmadık yerde.


sonra gözlerini kapadı son kez. kadının ne kadar güzel olduğunu düşündü. öyküsünün sonuna güzel bir portre yerleştirdi. ağlatamıyordu bile oysa bu kez. melodisiz bir ağıt yükseldi arkalarından. rüyasının bittiğini müjdeleyen israfil üfledi borusunu.


"uyumak istiyorum" dedi kadın, "gitmem gerek."