Beautiful Nightmare Nights

Mutluluktan ölmek istiyorum ben. Hayal ettiğim ölüm şekli böyle geçsin kayıtlara. Pasif, agresif yrn kulunuz mutluluktan ölmek istiyor. Senin mutluluğun, benim mutluluğum ya da onun mutluluğu farketmez. Mutluluktan ölelim. Ne çıkar ki hem güzel bir anda ölsek? Başkaları üzülse sonra (hani belki üzülen bulursak) ne de güzel ironik olmaz mıydı? Bir kere de gerçekten gülsem ya ben... Yorulmasam sonra, bıkmasam mesela. Huzur olsa elimi attığım yerde. Hemen bulsam onu komodinimin üzerinde. Fiillerimde de istek kipi olmasa... Çok mu zor yatağıma günün herhangi bir saatinde yattığımda eklemlerim haykırırcasına ağrımasa? Bu yaşımda (ki pek de yaşlı sayılmam, yıl itibariyle 24'üm ama daha doldurmadım siz yıllara aldanmayın) içime bir ihtiyar kaçmışcasına hayattan yılmış olmsam. 'Kişinin yaşlandığını anladığı an' şeklindeki cümlelere beylik laflarla yorumlar yapmasam. Deli, uçarı ve kaçarı olsam, çapkın olsam mesela. Gönlüm ona kayarmış gibi yapıp buna kaysa. Mevcut olarak bulundurduğum ve ortaya koymuş olduğum kişiliğimden sıyrılsam, bambaşka bir kişiliğim olsa. Hiç kimse beni tanıyamasa, herkes göt olsa. Nefret ettiklerim gibi olsam sonra (acaba onlar gibi olamadığım için mi nefret ediyorum ben onlardan, bak aklıma takıldı şimdi). Vicdanımı söküp atsam sonra. Gaddar olsam, herkes benden korksa. güzel olsam, çok güzel olsam. Bodur değil de uzun boylu olsam mesela. Hayat bayram olsa, gökten elma değil de armut düşse konuyla alakası olmayanların kafalarına. Ben sen olsam, sen de ben... Anlasan ben olmanın ne kadar boktan bir durum olduğunu da yardım etsen bana (ya senin durumun daha kötüyse, benden daha iyi olan birinin yerine geçmek isterim belirteyim). Öyle işte daha sonra bu yazıyı da zorla sildirtmek istemeyecek cesaretim olsa da, pişmanlık duymasam. Okuyabilsem bunları utanmadan.